Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe w części dotyczącej kursów językowych oraz nieprawidłowe w części dotyczącej pozostałych kursów i szkoleń oraz studiów podyplomowych poza branżowych.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 31 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. Sp. z o.o. (dalej jako „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie (…) zlokalizowanymi na terenie Polski.

Członkowie zarządu świadczą usługi na rzecz Spółki na podstawie umów o świadczenie usług w zakresie zarządzania. Zawarte z członkami zarządu umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania przewidują ponoszenie lub refinansowanie przez Spółkę kosztów indywidualnego szkolenia członka zarządu związanego z przedmiotem umowy i obowiązkami umownymi do wysokości netto 15.000 zł w roku kalendarzowym obowiązywania umowy, o ile Rada Nadzorcza wyrazi zgodę na poniesienie lub refinansowanie kosztów takiego szkolenia.

Spółka, za zgodą Rady Nadzorczej wyrażaną w uchwałach, ponosiła i zamierza ponosić takie wydatki na rzecz członków Zarządu. Są to wydatki na finansowanie lub refinansowanie następujących studiów podyplomowych:

‒(…)

Finansowane przez Spółkę kursy, szkolenia oraz studia podyplomowe umożliwiają członkom zarządu zdobywanie kompetencji niezbędnych do należytego sprawowania funkcji zarządczych w Spółce. Nie są one ściśle związane z branżą w jakiej działa Spółka (np. studia menadżerskie MBA), ale są związane z przedmiotem zawartej ze Spółką umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania i wynikającymi z niej obowiązkami umownymi, w tym obowiązkiem działania z najwyższą starannością i profesjonalizmem.

Na mocy umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania członek zarządu zobowiązany jest do świadczenia usług:

1)z najwyższą starannością, sumiennością i profesjonalizmem wymaganym w powszechnie przyjętych standardach zarządzania, z zachowaniem lojalności wobec Spółki i dbałości o materialne i niematerialne interesy Spółki, przy przyjęciu zasady podejmowania ryzyka uzasadnionego gospodarczo i z uwzględnieniem ryzyka uzasadnionego z punktu widzenia realizowanych przez Spółkę zadań,

2)w sposób zgodny z interesem Spółki i prowadzący do jej rozwoju, w szczególności poprzez osiągnięcie celów postawionych Spółce, w tym planowanych wyników gospodarczych i zamierzonej pozycji na rynku, wzrostu wartości jej aktywów, a także kreowanie pozytywnego wewnętrznego i zewnętrznego wizerunku Spółki.

Członek zarządu oświadcza w umowie, że posiada odpowiednią wiedzę, doświadczenie oraz wszelkie niezbędne kompetencje do należytego i profesjonalnego wykonywania usług na warunkach umowy. Przy wykonywaniu usług zarządzający zobowiązany jest wykorzystywać swoje umiejętności oraz doświadczenie dla spraw i interesów Spółki. Spółka natomiast zobowiązuje się współdziałać z zarządzającym, w celu prawidłowej realizacji Umowy.

Uczestnictwo członków zarządu w kursach językowych jest natomiast niezbędne z uwagi na fakt, że osoby te w ramach wykonywanych obowiązków muszą niejednokrotnie kontaktować się z osobami nieposługującymi się językiem polskim – zarówno w trakcie uczestnictwa w konferencjach, seminariach lub spotkaniach biznesowych związanych z przedmiotem działalności Spółki, jak również w trakcie odbywania zagranicznych podróży służbowych. Przy czym, zarówno uczestnictwo w ww. wydarzeniach jak i odbywanie zagranicznych podróży służbowych stanowi jeden z elementów świadczenia usług przez członka zarządu wynikający wprost z odpowiednich zapisów umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania. Do obowiązków członka zarządu należy również dbanie o dobry wizerunek Spółki i jej reprezentacja, a jednym z ogólnie wyznawanych standardów w Polsce jest, że w m.in. relacjach z kontrahentami zagranicznymi osoba na takim stanowisku wykazuje się znajomością języka obcego, w szczególności języka specjalistycznego (branżowego).

Członkowie zarządu nie mogą wykorzystywać zdobytej w ramach opisanych powyżej kursów, szkoleń oraz studiów podyplomowych wiedzy oraz umiejętności do konkurencyjnej działalności zawodowej lub gospodarczej w trakcie pełnienia funkcji Członka Zarządu, o czym świadczy fakt, że członków zarządu w trakcie trwania umowy o świadczenie usług zarządzania obowiązuje zakaz konkurencji.

Spółka jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, który na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. jest zobowiązany do naliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodów osiąganych przez osoby fizyczne sprawujące u niego funkcję członka zarządu. Przychody osiągane przez członków zarządu ze świadczenia usług zarządzania zaliczane są do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. Spółka jako płatnik nie doliczała wartości tego rodzaju wydatków do przychodów członków zarządu jako nieodpłatne świadczenie.

Pytanie

Czy sfinansowanie (refinansowanie) przez Spółkę opisanych w stanie faktycznym kosztów kursów, szkoleń i studiów podyplomowych członków zarządu stanowi dla tych członków zarządu przychód z nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., w związku z czym Spółka jako płatnik powinna naliczyć, pobrać i wpłacić zaliczki na podatek dochodowy od tych świadczeń?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie, finansowanie (refinansowanie) przez Spółkę członkom zarządu opisanych w stanie faktycznym kosztów kursów, szkoleń i studiów podyplomowych nie generuje po stronie tych członków zarządu przychodu podlegającego opodatkowaniu na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm., zwana dalej „ustawą z dnia 26 lipca 1991 r.”). Tym samym, po stronie Spółki, nie występują żadne obowiązki związane z pełnieniem funkcji płatnika w związku z finansowaniem (refinansowaniem) członkom zarządu opisanych kursów, szkoleń i studiów podyplomowych.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście. W myśl art. 13 pkt 9 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Wyjątek, o którym mowa w cytowanym przepisie, odnosi się do przychodów otrzymywanych przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych (art. 13 pkt 7 ww. ustawy).

W konsekwencji, przychody uzyskane na podstawie umowy o świadczenie usług zarządzania dla celów podatku dochodowego należy zawsze kwalifikować jako przychody z działalności wykonywanej osobiście – bez względu na to, czy osoba świadcząca usługi zarządzania (w tym członek zarządu) prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednocześnie, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. (sygn. akt: FPS 9/02) oraz z dnia 16 października 2006 r. (sygn. akt: II FPS 1/06) Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar.

Następnie NSA w uchwale z dnia 24 maja 2010 r. (sygn. akt II FPS 1/10) oraz w uchwale z dnia 24 października 2011 r. (sygn. akt II FPS 7/10) potwierdził, że stanowisko wypracowane w tym zakresie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 tej ustawy.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., a w szczególności niedookreślone pojęcie nieodpłatnych świadczeń, zawarte w art. 11 ust. 1 tej ustawy, stwierdzić należy, że dokonując oceny podatkowej przestawionego we wniosku stanu faktycznego należy posiłkować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., (sygn. akt: K 7/13). Trybunał Konstytucyjny w ww. wyroku wskazał, że nie każde świadczenie oferowane przez pracodawcę swoim pracownikom należy kwalifikować do przychodów ze stosunku pracy. Wskazał, że za przychód mogą być uznane tylko takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Jakkolwiek w powyższym wyroku Trybunał Konstytucyjny odnosił się wprost do świadczeń oferowanych przez pracodawcę na rzecz osób pozostających w stosunku pracy (pracowników), niemniej jednak zarówno teza tego wyroku, jak i jego uzasadnienie mają zastosowanie również do osób fizycznych, które uzyskują przychody kwalifikowane do innych źródeł przychodów, w tym do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.

Jedną z koniecznych przesłanek warunkujących powstanie przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia jest powstanie (wystąpienie) korzyści finansowej. Korzyść ta może wystąpić w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który beneficjent świadczenia musiałby, tak czy inaczej sam ponieść. O powstaniu przychodu decyduje też okoliczność w czyim interesie świadczenie zostało poniesione. Mianowicie, czy w interesie Wnioskodawcy (świadczeniodawcy), czy też w interesie beneficjenta (świadczeniobiorcy).

Przenosząc powyższe na grunt opisanego stanu faktycznego należy wskazać, co następuje:

Finansowane przez Spółkę kursy, szkolenia oraz studia podyplomowe umożliwiają członkom zarządu zdobywanie kompetencji niezbędnych do należytego sprawowania funkcji zarządczych w Spółce. Nie są one ściśle związane z branżą w jakiej działa Spółka (np. studia menadżerskie MBA), ale są związane z przedmiotem zawartej ze Spółką umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania i wynikającymi z niej obowiązkami umownymi, w tym obowiązkiem działania z najwyższą starannością i profesjonalizmem.

Na mocy umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania członek zarządu zobowiązany jest do świadczenia usług:

1)z najwyższą starannością, sumiennością i profesjonalizmem wymaganym w powszechnie przyjętych standardach zarządzania, z zachowaniem lojalności wobec Spółki i dbałości o materialne i niematerialne interesy Spółki, przy przyjęciu zasady podejmowania ryzyka uzasadnionego gospodarczo i z uwzględnieniem ryzyka uzasadnionego z punktu widzenia realizowanych przez Spółkę zadań,

2)w sposób zgodny z interesem Spółki i prowadzący do jej rozwoju, w szczególności poprzez osiągnięcie celów postawionych Spółce, w tym planowanych wyników gospodarczych i zamierzonej pozycji na rynku, wzrostu wartości jej aktywów, a także kreowanie pozytywnego wewnętrznego i zewnętrznego wizerunku Spółki.

Członek zarządu oświadcza w umowie, że posiada odpowiednią wiedzę, doświadczenie oraz wszelkie niezbędne kompetencje do należytego i profesjonalnego wykonywania usług na warunkach umowy. Przy wykonywaniu usług zarządzający zobowiązany jest wykorzystywać swoje umiejętności oraz doświadczenie dla spraw i interesów Spółki. Spółka natomiast zobowiązuje się współdziałać z zarządzającym, w celu prawidłowej realizacji Umowy.

Członkowie zarządu nie mogą wykorzystywać zdobytej w ramach opisanych powyżej kursów, szkoleń oraz studiów podyplomowych wiedzy oraz umiejętności do konkurencyjnej działalności zawodowej lub gospodarczej w trakcie pełnienia funkcji Członka Zarządu, o czym świadczy fakt, że członków zarządu w trakcie trwania umowy o świadczenie usług zarządzania obowiązuje zakaz konkurencji.

Szkolenia, kursy oraz studia podyplomowe finansowanie (refinansowanie) przez Spółkę związane są z funkcją jaką członek zarządu pełni w Spółce i mają na celu poszerzenie wiedzy członków zarządu oraz podniesienie ich kwalifikacji w związku z zarządzaniem Spółką. Tego typu kursy, szkolenia oraz studia, choć nie są ściśle związane z branżą w jakiej działa Spółka, umożliwiają wykorzystanie nabytych kompetencji bezpośrednio przy realizacji powierzonych przez Spółkę zadań i obowiązków. Program tego typu szkoleń umożliwia członkom zarządu uzupełnienie wiedzy o nowoczesne metody zarządzania i sposoby stosowania tych metod w praktyce. Tego typu szkolenia mogą przyczynić się do uniknięcia podjęcia przez członka zarządu nietrafnych decyzji dotyczących zarządzania Spółką, co może przełożyć się bezpośrednio na jej kondycję finansową.

Wobec powyższego należy przyjąć, że sfinansowanie (refinansowanie) opisanych w stanie faktycznym kursów, szkoleń oraz studiów jest realizowane w interesie Spółki, a nie członków zarządu. O celowości i związku z przeważającymi interesami Spółki nad potencjalną korzyścią członka zarządu świadczy to, że zasadność poniesienia lub sfinansowania wydatku oceniana jest każdorazowo przez członków Rady Nadzorczej, którzy analizują czy poniesienie lub refinansowanie kosztu odbywa się z pożytkiem dla Spółki. Spółka nie zaprzecza, że zdobyta wiedza i umiejętności mogą zostać wykorzystane przez członka zarządu w życiu zawodowym również po wygaśnięciu umowy zawartej ze Spółką, jednakże Rada Nadzorcza wyrażając zgodę na sfinansowanie/refinansowanie wydatków kieruje się w pierwszej kolejności interesami Spółki, a nie interesem członka zarządu.

Prawidłowość powyższego twierdzenia wzmacnia fakt, że obowiązek udziału członka zarządu w tego typu szkoleniach pośrednio wynika z zapisów umów o świadczenie usług w zakresie zarządzania zawieranych z członkami zarządu przez Spółkę. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, zgodnie z zapisami umowy, członek zarządu powinien posiadać wszelkie niezbędne kompetencje do wykonywania usług na warunkach umowy. Przy wykonywaniu usług zarządzający zobowiązany jest wykorzystywać swoje umiejętności oraz doświadczenie dla spraw i interesów Spółki. Z kolei Spółka zobowiązuje się współdziałać z zarządzającym, w celu prawidłowej realizacji Umowy. Dodatkowo, zawarte z członkami zarządu umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania przewidują ponoszenie lub refinansowanie przez Spółkę kosztów indywidualnego szkolenia członka zarządu związanego z przedmiotem umowy i obowiązkami umownymi do wysokości netto 15.000 zł w roku kalendarzowym obowiązywania umowy, o ile Rada Nadzorcza wyrazi zgodę na poniesienie lub refinansowanie kosztów takiego szkolenia.

Podobna sytuacja występuje również w przypadku kursów językowych. Uczestnictwo członków zarządu w kursach językowych jest niezbędne z uwagi na fakt, że osoby te w ramach wykonywanych obowiązków muszą niejednokrotnie kontaktować się z osobami nieposługującymi się językiem polskim – zarówno w trakcie uczestnictwa w konferencjach, seminariach lub spotkaniach biznesowych związanych z przedmiotem działalności Spółki, jak również w trakcie odbywania zagranicznych podróży służbowych. Przy czym zarówno uczestnictwo w ww. wydarzeniach jak i odbywanie zagranicznych podróży służbowych stanowi jeden z elementów świadczenia usług przez członka zarządu wynikający wprost z odpowiednich zapisów umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania. Do obowiązków członka zarządu należy również dbanie o dobry wizerunek Spółki i jej reprezentacja, a jednym z ogólnie wyznawanych standardów w Polsce jest, że w m.in. relacjach z kontrahentami zagranicznymi osoba na takim stanowisku wykazuje się znajomością języka obcego, w szczególności języka specjalistycznego (branżowego).

Tym samym, w ocenie Spółki, uczestnictwo członków zarządu w kursach językowych ma realizować interesy Spółki. Celem szkolenia jest osiągnięcie poziomu znajomości języka obcego umożliwiającego swobodną komunikację w ramach obowiązków służbowych oraz rozwinięcie możliwości komunikowana się w tych językach w środowisku międzynarodowym, rozwijanie wiedzy językowej z zakresu terminologii stosowanej w komunikacji biznesowej (w przeważającej mierze z zagranicznymi kontrahentami) oraz branżowej, przyswojenie i utrwalenie sformułowań i wyrażeń związanych z językiem branżowym. Program kursów jest zdeterminowany przede wszystkim specyfiką branży hotelarskiej oraz potrzebami językowymi wynikającymi z pełnionej przez członka zarządu funkcji.

Należy zatem założyć, że gdyby członek zarządu nie pełnił określonej funkcji w Spółce zapewne nie byłby sam zainteresowany podnoszeniem swoich indywidualnych kwalifikacji językowych, gdyż nie byłoby mu to potrzebne w takim zakresie w jego codziennym życiu.

Zatem w ocenie Spółki, w świetle wniosków jakie płyną z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt: K 7/13), sfinansowane (refinansowanie) przez Spółkę członkom zarządu kursów językowych, nie stanowi dla tych osób przychodu z nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. W związku z powyższym, Spółka nie ma obowiązku jako płatnik naliczania, pobierania i wpłacania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tego typu świadczeń.

Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę znalazło również potwierdzenie w interpretacji indywidualnej:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 lipca 2019 r. znak: 0113-KDIPT2-3.4011.325. 2019.3.IS,
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 stycznia 2020 r. znak: 0114-KDIP3-2.4011.590. 2019.1.JK2.

Reasumując, wobec powyższego, w Państwa ocenie nie sposób uznać, że sfinansowanie (refinansowanie) szkoleń związanych z pełnionymi przez członka zarządu funkcjami zarządczymi, może stanowić dla członków zarządu przychód z nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. – zwłaszcza w kontekście wniosków jakie płyną z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., (sygn. akt: K 7/13). Tym samym, Spółka nie ma obowiązku naliczania, pobierania i wpłacania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tego typu świadczeń.

Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę znalazło również potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27 listopada 2019 r. znak: (0113-KDIPT2-3. 4011.580.2019.1.GG).

Zarówno opisane powyżej kursy, w tym kursy językowe jak i szkolenia oraz studia podyplomowe są ściśle powiązane z zarządzaniem Spółką przez członków zarządu. Zdobyta w ramach tych kursów, szkoleń oraz studiów podyplomowych wiedza jest wykorzystywana podczas pełnienia funkcji zarządczych w Spółce. Członkowie Zarządu nie mogą wykorzystywać zdobytej na tych kursach, szkoleniach oraz studiach podyplomowych wiedzy oraz umiejętności do konkurencyjnej działalności zawodowej lub gospodarczej, o czym świadczy fakt, że Członków Zarządu w trakcie trwania umowy o świadczenie usług zarządzania obowiązuje zakaz konkurencji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111):

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

1)obliczenie,

2)pobranie,

3)wpłacenie

‒podatku, zaliczki lub raty.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Według art. 11 ust. 2 ustawy:

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepis art. 11 ust. 2b powołanej ustawy stanowi, że:

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Źródłem przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy jest:

Jak wynika z art. 13 pkt 9 ww. ustawy:

Stosownie do treści art. 13 pkt 7 cytowanej ustawy:

Powołanie podatnika np. do składu zarządu, bez względu na sposób jego powołania, stanowi okoliczność, która powoduje zmianę kwalifikacji przychodu, jednakże nie wpływa na zmianę źródła przychodu, są to również przychody z działalności wykonywanej osobiście.

Przychody członka zarządu spółki w przypadku zawarcia umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktu menedżerskiego lub umowy o podobnym charakterze (w tym również umowy o świadczenie usług zarządzania zawartej na czas pełnienia funkcji członka zarządu) stanowią przychody zaliczone do źródła określonego w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (stanowi o tym „wyłączenie” określone w powołanym art. 13 pkt 9 tej ustawy). W spółkach kapitałowych zawarcie kontraktu menedżerskiego z członkiem zarządu kreuje wtórną podstawę powiązania menedżera ze spółką, bowiem podstawowe znaczenie ma powołanie go na członka zarządu tworzące stosunek członkostwa w zarządzie spółki regulowany przepisami Kodeksu spółek handlowych i innymi przepisami wewnętrznymi spółki.

Konsekwencją zakwalifikowania przychodów z tytułu świadczenia usług zarządzania jako przychodów z działalności wykonywanej osobiście jest ich opodatkowanie za pośrednictwem płatnika – na zasadach określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 41 ust. 1 ww. ustawy:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Członkowie Zarządu świadczą usługi na rzecz Spółki na podstawie umowy o świadczenie usług zarządzania. Zawarte z członkami zarządu umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania przewidują ponoszenie lub refinansowanie przez Spółkę kosztów indywidualnego szkolenia członka zarządu związanego z przedmiotem umowy i obowiązkami umownymi do wysokości netto 15.000 zł w roku kalendarzowym obowiązywania umowy, o ile Rada Nadzorcza wyrazi zgodę na poniesienie lub refinansowanie kosztów takiego szkolenia.

Spółka, za zgodą Rady Nadzorczej wyrażaną w uchwałach, ponosiła i zamierza ponosić takie wydatki na rzecz członków Zarządu. Są to wydatki na finansowanie lub refinansowanie następujących studiów podyplomowych: (…).

Finansowane przez Spółkę kursy, szkolenia oraz studia podyplomowe umożliwiają członkom zarządu zdobywanie kompetencji niezbędnych do należytego sprawowania funkcji zarządczych w Spółce. Nie są one ściśle związane z branżą w jakiej działa Spółka (np. studia menadżerskie MBA), ale są związane z przedmiotem zawartej ze Spółką umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania i wynikającymi z niej obowiązkami umownymi, w tym obowiązkiem działania z najwyższą starannością i profesjonalizmem.

Uczestnictwo członków zarządu w kursach językowych jest natomiast niezbędne z uwagi na fakt, że osoby te w ramach wykonywanych obowiązków muszą niejednokrotnie kontaktować się z osobami nieposługującymi się językiem polskim – zarówno w trakcie uczestnictwa w konferencjach, seminariach lub spotkaniach biznesowych związanych z przedmiotem działalności Spółki, jak również w trakcie odbywania zagranicznych podróży służbowych. Przy czym, zarówno uczestnictwo w ww. wydarzeniach jak i odbywanie zagranicznych podróży służbowych stanowi jeden z elementów świadczenia usług przez członka zarządu wynikający wprost z odpowiednich zapisów umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania. Do obowiązków członka zarządu należy również dbanie o dobry wizerunek Spółki i jej reprezentacja, a jednym z ogólnie wyznawanych standardów w Polsce jest, że w m.in. relacjach z kontrahentami zagranicznymi osoba na takim stanowisku wykazuje się znajomością języka obcego, w szczególności języka specjalistycznego (branżowego).

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Ponieważ przepisy ustawy nie zawierają legalnej definicji pojęcia „nieodpłatne świadczenia”, należy przyjąć takie rozumienie tego terminu, jakie ukształtowało się w orzecznictwie sądowo-administracyjnym.

Pojęcie „nieodpłatne świadczenie” było m.in. przedmiotem interpretacji Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w uchwale podjętej w składzie siedmiu sędziów 18 listopada 2002 r., sygn. akt FSP 9/02 stwierdził, że „dla celów podatkowych pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" (…) ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony – por. art. 353 KC), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2002 r., III RN 106/01, jeszcze nie publ., a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 1999 r., III RN 31/99 - OSNAPU 2000 nr 13 poz. 496)”.

W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „nieodpłatnych świadczeń” – w aspekcie świadczeń pracowniczych była przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Co prawda w powyższym wyroku Trybunał Konstytucyjny odnosił się wprost do świadczeń oferowanych przez pracodawcę na rzecz osób pozostających w stosunku pracy (pracowników), niemniej jednak zarówno teza tego wyroku, jak i jego uzasadnienie mają zastosowanie również do osób fizycznych, które uzyskują przychody kwalifikowane do innych źródeł przychodów, w tym również do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskiwanych przez członków zarządu (menedżerów).

W kontekście pierwszego warunku Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym.

W odniesieniu natomiast do trzeciego warunku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę.

Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że, nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. W sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie nie powoduje przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku, to wówczas nie można mówić o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

W ocenie organu, w okolicznościach przedstawionych w treści wniosku przesłanki, o których mowa w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, zostały spełnione.

Po pierwsze, świadczenie zostanie spełnione za zgodą członków zarządu.

Po drugie, świadczenie zostało spełnione w interesie członków zarządu. Co prawda wiedza zdobyta podczas kursów, szkoleń i studiów pomoże wywiązywać się im z obowiązku sprawowania funkcji zarządczych w Spółce, nie sposób jednak nie zauważyć, że wiedza ta nie zostanie utracona przez członków zarządu wraz z zakończeniem współpracy ze Spółką. To właśnie członkowie zarządu są bezpośrednim i końcowym beneficjentem korzyści wynikających z uczestnictwa w ww. kursach, szkoleniach i studiach, podnosząc tym samym swoje kwalifikacje, a umiejętności z nich wynikające będą mogły być przez nich wykorzystane nie tylko w okresie trwania współpracy ze Spółką, ale i w dalszej karierze zawodowej po zakończeniu tej współpracy. Co więcej, członkowie zarządu otrzymują konkretne przysporzenie majątkowe, bowiem gdyby nie pokrycie tych wydatków przez Spółkę, musieliby oni ponieść taki koszt z własnych środków. W sytuacji, w której Spółka pokrywa koszty kursów, szkoleń i studiów MBA członkom zarządu możemy mówić o uniknięciu przez nich wydatku, co skutkuje powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Po trzecie, osiągnięta korzyść przez członków zarządu jest wymierna i przypisana indywidualnie do podatnika (danego członka zarządu).

Odnosząc zatem powyższe do analizowanej sprawy, stwierdzam, że co do zasady ponoszone przez Państwa koszty studiów podyplomowych, kursów i szkoleń także kursów językowych nie związanych z branżą w jakiej działa Spółka, powinny zostać zakwalifikowane jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć bowiem należy, że udział Członków Zarządu w ww. przedsięwzięciach nastawiony jest na poszerzenie ich indywidualnej wiedzy i umiejętności. Członkowie Zarządu otrzymują w ten sposób konkretne przysporzenie majątkowe, bowiem gdyby nie pokrycie wydatku na kurs/szkolenie/studia podyplomowe przez Państwa – osoby te musiałyby ponieść taki koszt z własnych środków.

Wyjątkiem od powyższej zasady jest jedynie przypadek, gdy zarządzający został zobowiązany (np. w ramach zawartej umowy) do obowiązkowego uczestnictwa w konkretnych kursach/ szkoleniach/studiach podyplomowych. W takiej sytuacji, nie sposób mówić o powstaniu przychodu po stronie podatnika, gdy uczestnictwo w danych kursach/szkoleniach/studiach podyplomowych jest jednym z warunków wykonywania umowy, a odmowa wykonania tego obowiązku mogłaby skutkować np. rozwiązaniem umowy.

W orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 wskazano, że aby można było mówić o powstaniu przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, musi dojść do uzyskania korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który podatnik musiałby ponieść. W sytuacji, w której podatnik obowiązkowo odbywa kurs, szkolenie czy studia podyplomowe, które leżą w interesie spółki i za które sam podatnik nie zapłaciłby – nie można mówić o powstaniu jakiegokolwiek przychodu.

Z wniosku nie wynika, aby Członek Zarządu na podstawie zawartej umowy był zobowiązany do odbycia wskazanych we wniosku kursów, szkoleń i studiów podyplomowych. Z wniosku nie wynika również, że nie odbycie tych kursów, szkoleń czy studiów podyplomowych skutkuje rozwiązaniem umowy o świadczenie usług zarządzania.

We wniosku wskazano jedynie, że zawarte z członkami zarządu umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania przewidują ponoszenie lub refinansowanie przez Spółkę kosztów indywidualnego szkolenia członka zarządu związanego z przedmiotem umowy i obowiązkami umownymi do wysokości netto 15.000 zł w roku kalendarzowym obowiązywania umowy. Na mocy umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania członek zarządu zobowiązany jest do świadczenia usług:

1)z najwyższą starannością, sumiennością i profesjonalizmem wymaganym w powszechnie przyjętych standardach zarządzania, z zachowaniem lojalności wobec Spółki i dbałości o materialne i niematerialne interesy Spółki, przy przyjęciu zasady podejmowania ryzyka uzasadnionego gospodarczo i z uwzględnieniem ryzyka uzasadnionego z punktu widzenia realizowanych przez Spółkę zadań,

2)w sposób zgodny z interesem Spółki i prowadzący do jej rozwoju, w szczególności poprzez osiągnięcie celów postawionych Spółce, w tym planowanych wyników gospodarczych i zamierzonej pozycji na rynku, wzrostu wartości jej aktywów, a także kreowanie pozytywnego wewnętrznego i zewnętrznego wizerunku Spółki.

Powyższe zapisy nie stanowią o obowiązku odbycia finansowanych/refinansowanych przez Spółkę szkoleń, kursów czy studiów podyplomowych. Ponadto, we wniosku zaznaczono, że nie są one ściśle związane z branżą w jakiej działa Spółka (np. studia menadżerskie MBA).

W sytuacji, w której Państwo finansują/refinansują koszty szkoleń i studiów podyplomowych Członkowi Zarządu niezwiązanych ściśle z branżą w jakiej działa Spółka, możemy mówić o uniknięciu wydatku przez tego członka co skutkuje powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o którym mowa w art. 13 pkt 7 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten powinien być rozpoznany w momencie, w którym Członek Zarządu otrzymał od Państwa prawo do skorzystania z tych nieodpłatnych świadczeń, co w przedmiotowej sprawie następuje w momencie zaistnienia najwcześniejszego zdarzenia tj. uregulowania należności za kurs/szkolenie/studia lub z chwilą rozpoczęcia lub kontynuowania nauki na danym kursie/szkoleniu/studiach podyplomowych przez Członka Zarządu. W zależności od przyjętego sposobu rozliczania płatności uprawniających do uczestnictwa (lub kontunuowania nauki) na danym kursie/szkoleniu/studiach będą to odpowiednio daty rozpoczęcia trymestru, semestru, kolejnego miesiąca itp.

Z kolei w przypadku refundacji (zwrotu) poniesionych kosztów, przychód po stronie Członka Zarządu powstanie w momencie wpływu środków na jego rachunek bankowy, co wynika wprost z art. 11 ust. 1 ww. ustawy.

Wobec powyższego, Państwo jako płatnik są zobowiązani naliczyć, pobrać i wpłacić zaliczki na podatek dochodowy od tych świadczeń.

W tej części Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Odnośnie kursu języka angielskiego, we wniosku poinformowano, że uczestnictwo członków zarządu w kursach językowych jest natomiast niezbędne z uwagi na fakt, że osoby te w ramach wykonywanych obowiązków muszą niejednokrotnie kontaktować się z osobami nieposługującymi się językiem polskim – zarówno w trakcie uczestnictwa w konferencjach, seminariach lub spotkaniach biznesowych związanych z przedmiotem działalności Spółki, jak również w trakcie odbywania zagranicznych podróży służbowych. Przy czym, zarówno uczestnictwo w ww. wydarzeniach jak i odbywanie zagranicznych podróży służbowych stanowi jeden z elementów świadczenia usług przez członka zarządu wynikający wprost z odpowiednich zapisów umowy o świadczenie usług w zakresie zarządzania. Do obowiązków członka zarządu należy również dbanie o dobry wizerunek Spółki i jej reprezentacja, a jednym z ogólnie wyznawanych standardów w Polsce jest, że w m.in. relacjach z kontrahentami zagranicznymi osoba na takim stanowisku wykazuje się znajomością języka obcego, w szczególności języka specjalistycznego (branżowego).

Zatem, sfinansowanie (refinansowanie) przez Spółkę opisanych w stanie faktycznym kosztu kursu języka angielskiego niezbędnego w działalności Spółki (języka specjalistycznego, branżowego) nie stanowi dla Członków Zarządu przychodu, o którym mowa w art. 13 pkt 7 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że z tego tytułu na Spółce nie będzie ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W tej części Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji wskazuję, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i w odniesieniu do nich są wiążące.

Ponadto zaznaczam, że interpretacje o sygn 0113-KDIPT2-3.4011.325.2019.3.IS oraz interpretacja sygn 0114-KDIP3-2.4011.590.2019.1.JK2 są zgodne ze stanowiskiem zaprezentowanym w niniejszej interpretacji.

Natomiast interpretacja 0113-KDIPT2-3.4011.580.2019.1.GG dotyczy odmiennego stanu faktycznego, tzn. :

W przedstawionym przez Państwa stanie faktycznym umowa o zarządzanie nie przewiduje obowiązku uczestnictwa Członków Zarządu we wskazanych kursach, szkoleniach i studiach podyplomowych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.