Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 marca 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 2 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania odszkodowania wypłaconego na podstawie ugody sądowej. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 29 kwietnia 2025 r. (data wpływu 5 maja 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Ugodą zawartą przed mediatorem, w toku skierowania sprawy przez Sąd do mediacji, z dnia 31 października 2024 r., zatwierdzoną postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 18 listopada 2024 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt ..., (...) Sp. z o.o. zapłacił Panu odszkodowanie w kwocie … zł .. gr (słownie: … złote i .. groszy) tytułem: odszkodowanie - ugoda mediacyjna sądowa, w terminie 7 roboczych dni od podpisania przedmiotowej ugody. Spór pomiędzy stronami dotyczył niezgodnego z prawem i nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę.

Pracodawca wystawił pracownikowi PIT-11, w którym przedmiotową kwotę umieścił w części E punkt 15 „inne źródła”.

Uzupełnienie wniosku

Po pierwsze i najważniejsze ugoda z dnia 31 października 2024 r., zatwierdzona postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 18 listopada 2024 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt ..., na mocy której Pana były pracodawca winien zapłacić Panu odszkodowanie w kwocie … zł … gr (słownie: …) tytułem: odszkodowanie - ugoda mediacyjna sądowa, w terminie 7 roboczych dni od podpisania przedmiotowej ugody. Przedmiotowa ugoda została zawarta w toku postępowania sądowego w sprawie o przywrócenie Pana do pracy na dotychczasowym stanowisku.

Przez niezgodne z prawem i nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę należy rozumieć fakt rozwiązania z Panem umowy o pracę przez pracodawcę w sposób naruszający przepisy prawa, tj.:

a)art. 38 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U.2025.277 t.j. z dnia 2025.03.06 ze zm. dalej jako „K.p.”), który nakłada na pracodawcę, o ile działa u niego zakładowa organizacja związkowa, ustawowy obowiązek konsultacji zamiaru wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z zakładową organizacją związkową reprezentującą pracownika, a której to konsultacji w Pana przypadku nie przeprowadzono;

b)art. 30 § 4 k.p., który nakłada na pracodawcę obowiązek w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia wskazania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Przedmiotowa przyczyna powinna być prawdziwa, weryfikowalna i znana pracownikowi, a w przedmiotowym stanie faktycznym pracodawca co prawda wskazał przyczynę wypowiedzenia jednakże wskazana w zaskarżonym wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyna okazała się pozorna, fałszywa, a już z pewnością nieuzasadniająca wypowiedzenia.

Pana pozew do Sądu zawierał roszczenie o przywrócenie Pana do pracy na dotychczasowych warunkach i na dotychczasowym stanowisku w wyniku uznania wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 25 kwietnia 2024 r. za naruszające przepisy prawa oraz nieuzasadnione, z wariantem ewentualnym, gdyby Sąd rozpoznający sprawę uznał, że dalsze trwanie stosunku pracy byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, zasądzenia odszkodowania w wysokości 3-miesiecznego wynagrodzenia liczonego jako ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Strony, w celu zakończenia zaistniałego pomiędzy nimi sporu będącego przedmiotem postępowania o ww. sygnaturze akt …, toczącego się przed Sądem Rejonowym, zawarły ugodę w ramach której Pana były pracodawca zobowiązał się zapłacić Panu kwotę .. zł .. gr (słownie: ...) tytułem: ugoda mediacyjna sądowa, w terminie do 8 listopada 2024 r., wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności.

Strony zgodnie oświadczyły, że niniejsza ugoda wyczerpuje wszelkie roszczenia objęte ww. postępowaniem toczącym się przed Sądem Rejonowym w sprawie o ww. sygn. akt …. Strony zgodnie oświadczyły, że niniejsza ugoda wyczerpuje wszelkie roszczenia finansowe wzajemne stron związane z łączącym ich uprzednio stosunkiem pracy, w tym również koszty procesu. Jednocześnie Strony zgodnie oświadczyły, że niniejsza ugoda wyczerpuje wszelkie roszczenia byłego pracodawcy (zarówno istniejące, jak i mogące powstać w przyszłości) związane z uczestnictwem Pana w studiach MBA na Wydziale (...), na które został Pan skierowany przez byłego pracodawcę. Powyższe oznacza, iż były pracodawca zrzekł się całkowicie jakichkolwiek roszczeń z tym związanych, w szczególności nie będzie rościł sobie prawa do zwrotu całości ani części kosztów poniesionych za studia, w których Pan uczestniczył.

W treści przedmiotowej ugody nie zostało wskazane, że wypowiedzenie umowy o pracę zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa.

Przedmiotowe odszkodowanie zostało przez strony ugody ustalone na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy jako iloczyn miesięcznego wynagrodzenia, które otrzymywał Pan od pracodawcy. Jego wysokość nie wynikała z postanowień układów zbiorowych pracy, czy innych porozumień, regulaminów, czy też statutów, a jedynie została ustalona na podstawie przepisów samego Kodeksu pracy i decyzji stron co do jego wysokości.

Otrzymane przez Pana świadczenie nie dotyczyło określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, nie dotyczyło odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, nie dotyczyło odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia ani też nie dotyczyło odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji.

Świadczenie wskazane we wniosku nie dotyczyło szkody rzeczywistej.

Wypłacone Panu świadczenie nie dotyczyło korzyści, które mógłby Pan osiągnąć gdyby Panu szkody nie wyrządzono.

W wyniku zawartej ugody nie doszło ostatecznie do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę.

Pytania:

1.Czy wypłacone Pracownikowi odszkodowanie wynegocjowane w ramach Ugody zawartej przed Sądem Pracy powinno zostać przez Pracodawcę pomniejszone o pobraną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, czy też powinno być wypłacone w całości bez dokonywania potrącenia?

2.Czy odszkodowanie wypłacone Pracownikowi jest opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy też podlega zwolnieniu zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2024.226 t. j. z dnia 2024.02.21 ze zm. dalej jako „Ustawa”) w całości?

3.Czy, jeżeli odszkodowanie wypłacone Pracownikowi jest opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, to czy w granicach, w jakich jego wysokość wynika z przepisów prawa, podlega ono zwolnieniu od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2024.226 t.j. z dnia 2024.02.21 ze zm. dalej jako „Ustawa”)?

Pana stanowisko w sprawie

1)Pana zdaniem, wypłacone byłemu pracownikowi odszkodowanie, którego wysokość wynikała z zawartej przez strony przed Sądem Pracy Ugody jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych i w związku z tym zaliczka na podatek dochodowy nie powinna zostać pobrana na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2024. 226, t.j. z dnia 2024.02.21 ze zm. dalej jako „u.p.d.o.f”).

2)Pana zdaniem, wypłacone byłemu pracownikowi odszkodowanie, którego wysokość wynikała z zawartej przez strony przed Sądem Pracy Ugody jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f.

3)Pana zdaniem, jeżeli wypłacone byłemu pracownikowi odszkodowanie, którego wysokość wynikała z zawartej przez strony przed Sądem Pracy Ugody nie jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. to w związku z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. do wysokości, jaka wynika z przepisów prawa (tj. do wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia byłego pracownika) przedmiotowe odszkodowanie podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. do wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia byłego pracownika.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowe odszkodowanie wynikające z wyroku sądowego.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

• określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
• odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
• odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
• odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
• odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
• odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
• odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g) tego artykułu.

Stosownie zaś do art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

a)otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

b)dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Nadmienić należy - jeśli chodzi o pkt 3b artykułu 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - że na gruncie wykładni stosowanej w prawie podatkowym przyjęło się, że przez określenie „inne” rozumie się odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to przede wszystkim inne odszkodowania lub zadośćuczynienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jednakże koniecznym jest, aby te inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane były na mocy wyroku lub ugody sądowej.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Dla ustalenia, czy określone świadczenie jest w rzeczywistości odszkodowaniem, istotne jest zbadanie jego charakteru, przy czym bez znaczenia jest okoliczność, czy zostało ono w ugodzie sądowej nazwane odszkodowaniem, czy też nie.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym - jako wyłączone ze zwolnienia - podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Odszkodowanie ustalone na podstawie zawartej Ugody nie jest świadczeniem stanowiącym rekompensatę bądź zadośćuczynienie za utracone korzyści, które Pracownik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Ugoda jest wynikiem uzgodnień dokonanych pomiędzy stronami, których celem było polubowne zakończenie sporu, którego czas trwania oraz ponoszone nakłady finansowe nie były korzystne dla żadnej ze stron. W chwili zawarcia samej ugody strony nie były związane żadnym stosunkiem pracy, który z upływem okresu wypowiedzenia wygasł. Tym samym odszkodowanie, jako oderwane od stosunku pracy, nie może stanowić przychodu pracownika z tego stosunku, a więc nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymieniony przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono - wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Zauważyć należy, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania, czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego, bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten – w praktyce swego stosowania - nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie, względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. 2019 r. poz. 1495). Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek, jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym, świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania, bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy, w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361 § 2, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę, ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), przepisy o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (art. 45 w zw. z art. 42 § 1 Kodeksu pracy), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie, zgodnie z art. 471 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa w ww. art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, natomiast odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy).

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym, pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r. sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik - na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy - poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

Dokładnie z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowym stanie faktycznym, gdyż przedmiotowe odszkodowanie obejmuje poniesioną przez Pana szkodę wynikającą z bezprawnego i nieuzasadnionego działania pracodawcy, który zwolnił pracownika bez podstaw faktycznych i prawnych swojego działania. Spór sądowy, którym objęci byli pracodawca i Pan dotyczył bezpośrednio bezprawnego i nieuzasadnionego działania pracodawcy, który wykorzystując możliwości dane mu przez przepisy Kodeksu pracy zwolnił pracownika nie uzasadniając tegoż wypowiedzenia w sposób zupełny i kompletny. W stanie faktycznym sprawy, w którym wniesione zostało odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę Pracodawca naruszył nałożone na niego obowiązki wynikające z przepisów Kodeksu pracy, gdyż oświadczenie strony pozwanej o wypowiedzeniu umowy powodowi nie spełnia wynikającego z art. 30 § 4 k.p. wymagania konkretności i weryfikowalności. Z tak sformułowanego wypowiedzenia umowy o pracę wynikało Pana zdaniem bezsprzecznie, że pracodawca dążył do jego zwolnienia z pracy bez żadnego powodu, lub z zupełnie innych przyczyn, niż faktycznie wskazał w przedmiotowym wypowiedzeniu. Powoduje to też, że wskazana przyczyna wypowiedzenia stała się fikcyjna. Nie istniały żadne obiektywne przesłanki, aby został Pan zwolniony z zajmowanego przez siebie stanowiska. Pana zdaniem w przedmiotowej sytuacji Jego doświadczenie zawodowe, posiadane kwalifikacje, nienaganna praca, wywiązywanie się ze wszelkich nałożonych na Niego zadań, nie tylko nie wskazywały na jakiekolwiek podstawy do wypowiedzenia umowy o pracę, ale wręcz przeciwnie dawały podstawy do uznania Jego za wzorowego pracownika. Jednocześnie przepis art. 38 k.p. nakłada na pracodawcę, o ile działa u niego zakładowa organizacja związkowa, ustawowy obowiązek konsultacji zamiaru wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z zakładową organizacją związkową reprezentującą pracownika (jest to przykład ograniczenia pracodawcy w możliwości wypowiedzenia umowy o pracę ze względu na powszechną ochronę zatrudnienia).

Na podstawie art. 42 § 1 k.p., powinność taka ciąży na pracodawcy również wówczas, gdy zamierza wypowiedzieć wynikające z tego rodzaju umowy warunki płacy i płacy. W przedmiotowym stanie faktycznym pozostawał Pan członkiem związku zawodowego. Wypowiedzenie umowy o pracę nie było konsultowane ze związkami zawodowymi działającymi u Pracodawcy w żadnym jego zakresie. Związki zawodowe nie wyrażały także żadnej opinii w przedmiocie Pana zwolnienia, gdyż żadnej wiedzy o przygotowanym, a następnie wręczonym Panu wypowiedzeniu umowy o pracę nie miały.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że skoro świadczenie wypłacone byłemu pracownikowi wynika z ustaleń pomiędzy stronami ugody, ma charakter umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron, to odszkodowanie wypłacone przez Pana na rzecz byłego pracownika, na mocy zawartej ugody sądowej nie dotyczy utraconych korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono to korzysta ono ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem zostało ono otrzymane na podstawie ugody sądowej i nie znajdą do niego zastosowania wyjątki przewidziane w ww. przepisie. Zakres zwolnienia wynikający z brzmienia tego przepisu obejmuje tylko odszkodowania na tzw. szkodę rzeczywistą, czyli na poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści.

W konsekwencji powyższego były pracodawca wypłacając odszkodowanie na rzecz pracownika nie był obowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, a jednocześnie sam były pracownik - Pan - korzystając z przedmiotowego zwolnienia nie jest obowiązany do wykazania przedmiotowej kwoty jako przychodu podlegającemu opodatkowaniu.

Jednocześnie wykazanie w dokumencie PIT-11 przez byłego pracodawcę kwoty wynikającej z przedmiotowej ugody w części „E” w rubryce 15 było błędne, gdyż przesądza o konieczności uwzględnienia kwoty wynikającej z ugody w rozliczeniu rocznym podatku dochodowego, w sytuacji gdy przedmiotowa kwota korzystając z przedmiotowego zwolnienia nie powinna być wówczas wykazywana.

Jeżeli jednakże uznać, iż wypłacone odszkodowanie jest odszkodowaniem niekorzystającym ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy Pana zdaniem uznać, iż kwalifikuje się do kategorii odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy, a tym samym w części wynikającej z przepisów Kodeksu pracy, tj. o wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia byłego pracownika korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że:

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że podstawą nabycia prawa m.in. do odszkodowania wypłaconego pracownikowi lub byłemu pracownikowi jest łączący lub uprzednio łączący tę osobę z pracodawcą stosunek pracy, a zatem odszkodowania takie stanowią przychód ze stosunku pracy, opodatkowany lub zwolniony od podatku.

Stosownie do art. 32 ust. 1 ww. ustawy:

W myśl art. 38 ust. 1 ww. ustawy:

Należy podkreślić, że odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu przytoczonego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zwolnieniem określonym w przytoczonym powyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy:

Zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, obejmuje swym zakresem odszkodowania lub zadośćuczynienia przyznane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z regulacji wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy. Przy czym ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy wyłączone są świadczenia otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz świadczenia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zakres tego zwolnienia obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z racji tego, że odszkodowania i zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej mogą korzystać ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, zaś zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy ma „pierwszeństwo” przed zastosowaniem zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, możliwość skorzystania przedmiotowego odszkodowania ze zwolnienia należy rozpatrywać we wskazanej wyżej kolejności.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek, jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a więc jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 277 ze zm.).

Stosownie do art. 32 § 1 ustawy Kodeks pracy:

W myśl art. 36 § 1 ww. Kodeksu:

Zgodnie z art. 45 ww. Kodeksu:

Na postawie art. 47¹ ww. Kodeksu:

Przepis art. 47¹ Kodeksu pracy określa zatem dolną i górną granicę wysokości odszkodowania, o którym mowa w art. 45 ww. Kodeksu.

Z powyższych przepisów wynika, że w kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie w sytuacji, gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie zgodnie z art. 47¹ Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę.

Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik – na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy – poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w  większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

Wysokość świadczenia wskazanego we wniosku wynikała z ugody zawartej przez strony przed mediatorem i została ustalona skutek dokonanych uzgodnień w oparciu o wzajemne ustępstwa.

Stosownie do art. 183⁸ § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1568 ze zm.):

W myśl art. 183¹³§ 2 ww. Kodeksu:

Z art. 183¹⁴ § 1 i § 2 ww. Kodeksu wynika, że:

Na mocy art. 183¹⁵ ww. Kodeksu:

Z ww. przepisów wynika zatem, że ugoda mediacyjna zatwierdzona przez sąd ma moc ugody sądowej, czyli wywołuje takie same skutki prawne, jak ugoda zawarta przed sądem.

Zgodnie z art. 917 ustawy Kodeks cywilny:

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego (w omawianym stanie faktycznym stosunku pracy) stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Biorąc pod uwagę przestawiony przez Pana opis sprawy, stwierdzić należy, że wypłacona Panu kwota wynika z ustaleń pomiędzy stronami ugody, ma charakter umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika, aby w ugodzie nie stwierdzono naruszenia konkretnych przepisów prawa pracy. W treści przedmiotowej ugody nie zostało wskazane, że wypowiedzenie umowy o pracę zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa. W opisie sprawy wskazał Pan, że w ugodzie ustalono, iż były pracodawca ma zapłacić Panu „kwotę” oraz że „ugoda” wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia stron. Zatem wypłacone Panu odszkodowanie pozostaje w oderwaniu od szkody rzeczywistej.

Jednocześnie, wbrew Pana twierdzeniem w przedmiotowej sprawie, ustalenie wysokości przedmiotowego świadczenia we wskazany wyżej sposób nie pozwala przyjąć, że podstawę określenia jego wysokości stanowiły przepisy Kodeksu pracy, gdyż jak wskazał Pan we własnym stanowisku:

Ponadto wysokość wypłaconego Panu świadczenia nie wynikała z postanowień układów zbiorowych pracy, czy innych porozumień, regulaminów, czy też statutów.

Zatem, mając na względzie powyższe wyjaśnienia oraz powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że wysokość wypłaconego Panu świadczenia wynikała z zawartej przez strony ugody i została ustalona na skutek dokonanych uzgodnień w oparciu o wzajemne ustępstwa. W związku z tym, wypłacona Panu kwota ma charakter umowny, gdyż wynika jedynie z ustaleń pomiędzy stronami ugody, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Jednocześnie skoro z ugody nie wynika, jakie przepisy prawa pracy zostały naruszone przez Pana byłego pracodawcę, to okoliczność, że wysokość wypłaconej Panu kwoty pokrywa się z wysokością odszkodowania, jakie mogłoby zostać ustalone na podstawie przepisów Kodeksu pracy nie jest wystarczająca, aby uznać, że należna Panu kwota została ustalona w wysokości wynikającej z przepisów tego Kodeksu. Nie można bowiem jednoznaczne stwierdzić, jaki przepis Kodeksu pracy miałby być podstawą wypłaty Panu odszkodowania.

Tym samym określone w ugodzie świadczenie nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co nie pozwala na zastosowania przedmiotowego zwolnienia.

Do wypłaconego Panu świadczenia nie ma również zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Świadczenie to, co prawda zostało wypłacone na podstawie ugody zatwierdzonej przez Sąd, jednak nie stanowi odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w tym przepisie, nie dotyczy ono bowiem szkody rzeczywistej, lecz ma rekompensować Panu utracone przez Pana, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę.

Zatem skoro ww. świadczenie nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to stanowi dla Pana przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu tym podatkiem. Oznacza to, że Pana były pracodawca, jako płatnik, wypłacając wskazane we wniosku świadczenie zobowiązany był do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.