Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 marca 2025 r. za pośrednictwem operatora pocztowego wpłynął Państwa wniosek z 13 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w przypadku, w którym Poręczyciel nie otrzyma wynagrodzenia na etapie udzielenia gwarancji, natomiast, zgodnie z ustaleniami pomiędzy stronami, wynagrodzenie będzie przysługiwać Poręczycielowi na etapie potencjalnej egzekucji i obejmować będzie zwrot poniesionych kosztów, takich jak koszty zabezpieczeń (jeśli wystąpiły) oraz egzekucji wierzytelności, wraz z odpowiednim narzutem:

- Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania przychodów z nieodpłatnego świadczenia w okresie, w którym gwarancja zostanie udzielona przez podmiot powiązany,

- w roku udzielenia gwarancji, Spółka będzie uprawniona do złożenia oświadczenia wskazanego w art. 11t ust. 2 pkt 7 ustawy o CIT, tj. oświadczenia, że dana transakcja została przeprowadzona na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane (warunkach rynkowych).

Uzupełnili go Państwo, w odpowiedzi na wezwanie Organu 25 kwietnia 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka działająca pod firmą: X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową należącą do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa Kapitałowa”) świadczącej usługi w obszarze IT (marketingu internetowego). W ramach swojej działalności Grupa Kapitałowa wypracowała szereg rozwiązań w postaci algorytmów (…).

Wnioskodawca planuje w najbliższej przyszłości zaciągnąć kredyt wielowalutowy w rachunku bieżącym (dalej: „Kredyt”), który pozwoli na realizację założeń biznesowych Spółki. Aby Kredyt został uruchomiony przez bank i aby było możliwe dysponowanie środkami pieniężnymi przyznanymi w ramach Kredytu, bank może wymagać, aby jego spłata wraz z wszelkimi innymi kosztami była zabezpieczona przez inny podmiot. W związku z tym Spółka może stanąć przed koniecznością podpisania umowy poręczenia, gwarancji bankowej lub innego zabezpieczenia zobowiązań wynikających z umowy Kredytu. Takie zabezpieczenie może być wymagane przez bank w celu minimalizacji ryzyka związanego z udzieleniem finansowania. W związku z tym Spółka może stanąć przed koniecznością podpisania umowy gwarancji udzielonej przez podmiot powiązany.

Na rynku finansowym tego rodzaju rozwiązania są powszechnie stosowane, zwłaszcza w przypadku grup kapitałowych, gdzie podmioty powiązane udzielają sobie wzajemnie zabezpieczeń w celu optymalizacji warunków finansowania.

Może zdarzyć się, więc sytuacja, że Wnioskodawca pozyska finansowanie od Spółki należącej do tej samej Grupy Kapitałowej co Wnioskodawca oraz powiązanej bezpośrednio bądź pośrednio z Wnioskodawcą. Może to być spółka o rezydencji podatkowej zarówno w Polsce, innym kraju UE, jak i poza terytorium UE (dalej: „Poręczyciel”/„Podmiot Powiązany”). W przypadku, w którym dojdzie do dalszej rozbudowy Grupy Kapitałowej, w ten sposób, że Wnioskodawca będzie posiadał większościowe udziały w spółkach córkach to spółki córki (tj. spółki, w których Wnioskodawca będzie posiadał udziały pośrednio bądź bezpośrednio) będą Poręczycielem zobowiązania.

Zgodnie ze standardową umową poręczenia, w ramach zabezpieczenia Kredytu mogą wystąpić sytuacje, w których Poręczyciel będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Banku, który udzielił Kredytu wszelkich należnych kwot, w tym kapitału i odsetek umownych, odsetek za opóźnienie, opłat, prowizji, przyznanych kosztów postępowania, obciążeń, wydatków oraz świadczeń ubocznych w postaci roszczeń o naprawienie szkody wynikającej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań kredytowych przez Spółkę (dalej: „Gwarancja”).

W związku z powyższym, Spółka, jako kredytobiorca, może być zobowiązana do uregulowania warunków udzielenia Gwarancji przez Poręczyciela w formie pisemnej umowy, określającej zasady współpracy oraz ewentualne zobowiązania Spółki wobec Poręczyciela.

Taka gwarancja może zostać udzielona bez wynagrodzenia, co jest często spotykaną praktyką w ramach grup kapitałowych i podmiotów powiązanych. W takich przypadkach Poręczyciel nie oczekuje wynagrodzenia za udzielenie zabezpieczenia, traktując je jako wsparcie dla Spółki w uzyskaniu finansowania na korzystniejszych warunkach. W takim przypadku, z uwagi na brzmienie przepisów ustawy o CIT, w związku z otrzymaniem gwarancji bez wynagrodzenia, Wnioskodawca rozpozna przychód z tytułu tzw. nieodpłatnego świadczenia i uwzględnia go w swoich rozliczeniach podatkowych.

Może zdarzyć się sytuacja, że Poręczyciel za udzieloną gwarancję nie będzie oczekiwał wynagrodzenia od Wnioskodawcy.

Po stronie Wnioskodawcy powstała wątpliwość, czy w świetle przepisów o cenach transferowych,  brak odpłatności na etapie udzielenia poręczenia w opisanym zdarzeniu przyszłym jest zgodny z warunkami rynkowymi, tj. czy na etapie udzielenia gwarancji Poręczyciel może nie otrzymać wynagrodzenia, natomiast wynagrodzenie powinno przysługiwać Poręczycielowi na etapie potencjalnej egzekucji i obejmować zwrot poniesionych kosztów, takich jak koszty zabezpieczeń i (jeśli wystąpiły) oraz egzekucji wierzytelności, wraz z odpowiednim narzutem.

Pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

1)Czy, w przypadku, w którym Poręczyciel nie otrzyma wynagrodzenia na etapie udzielenia gwarancji, natomiast, zgodnie z ustaleniami pomiędzy stronami, wynagrodzenie będzie przysługiwać Poręczycielowi na etapie potencjalnej egzekucji i obejmować będzie zwrot poniesionych kosztów, takich jak koszty zabezpieczeń (jeśli wystąpiły) oraz egzekucji wierzytelności, wraz z odpowiednim narzutem, Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania przychodów z nieodpłatnego świadczenia w okresie, w którym gwarancja zostanie udzielona przez podmiot powiązany?

2)Czy, w przypadku, w którym Poręczyciel nie otrzyma wynagrodzenia na etapie udzielenia gwarancji, natomiast, zgodnie z ustaleniami pomiędzy stronami, wynagrodzenie będzie przysługiwać Poręczycielowi na etapie potencjalnej egzekucji i obejmować będzie zwrot poniesionych kosztów, takich jak koszty zabezpieczeń (jeśli wystąpiły) oraz egzekucji wierzytelności, wraz z odpowiednim narzutem, w roku udzielenia gwarancji, Spółka będzie uprawniona do złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 11t ust. 2 pkt 7 ustawy o CIT, tj. oświadczenia, że dana transakcja została przeprowadzona na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane (warunkach rynkowych).

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, w którym Poręczyciel nie otrzyma wynagrodzenia na etapie udzielenia gwarancji, natomiast, zgodnie z ustaleniami pomiędzy stronami, wynagrodzenie będzie przysługiwać Poręczycielowi na etapie potencjalnej egzekucji i obejmować będzie zwrot poniesionych kosztów, takich jak koszty zabezpieczeń (jeśli wystąpiły) oraz egzekucji wierzytelności, wraz z odpowiednim narzutem,

- Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania przychodów z tytułu nieodpłatnego świadczenia w okresie, w którym gwarancja (winno być: poręczenie) zostanie udzielona przez podmiot powiązany;

- za rok, w którym nastąpiło udzielenie gwarancji (winno być: poręczenia), Spółka będzie uprawniona do złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 11t ust. 2 pkt 7 ustawy o CIT, tj. oświadczenia, że dana transakcja została przeprowadzona na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane (warunkach rynkowych).

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 11c ust. 1 ustawy o CIT, podmioty powiązane są obowiązane ustalać ceny transferowe na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane, tj. w sposób odpowiadający zasadzie ceny rynkowej. Oznacza to, że warunki w danej transakcji powinny zostać ustalone w taki sposób, by odpowiadały warunkom, które mogłyby zostać potencjalnie ustalone przez podmioty niezależne (niepowiązane).

W przypadku, w którym dana transakcja przekroczy progi wskazane w art. 11k ustawy o CIT, podmiot zobowiązany jest do złożenia informacji, o której mowa w art. 11t ustawy o CIT, tj. tzw. Informacji TPR-C. Jednym z elementów Informacji TPR-C jest, zgodnie z art. 11t ust. 2 pkt 7 ustawy o CIT, oświadczenie podmiotu o tym, że lokalna dokumentacja cen transferowych została sporządzona zgodnie ze stanem rzeczywistym, a ceny transferowe objęte tą dokumentacją są ustalane na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane, tj. zostały ustalone na warunkach rynkowych.

Na gruncie ustawy o CIT nie zostało wskazane bezpośrednio w jaki sposób podmioty powiązane powinny ustalić warunki transakcji tak, by została ustalona na warunkach rynkowych. Przepisy ustawy o CIT odnoszą się wyłącznie do sposobu ustalenia wartości transakcji kontrolowanej, którą należy wykazać w dokumentacji cen transferowych, i tak zgodnie z art. 11l ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, w przypadku poręczenia lub gwarancji, wartość transakcji kontrolowanej odpowiada sumie gwarancyjnej. Regulacje te odnoszą się do innej kwestii niż rozpatrywana w przedmiotowej sprawie, gdyż:

a)ustalenie ceny transferowej na warunkach rynkowych (art. 11c ust. 1 ustawy o CIT) odnosi się do tego, czy udzielona przez gwarancja może być w jakikolwiek sposób wyceniona jako świadczenie mające swoje odzwierciedlenie w warunkach rynkowych podobnych transakcji;

b)ustalenie wartości transakcji kontrolowanej (art. 11l ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT) odnosi się do przedstawienia w dokumentacji cen transferowych Wnioskodawcy sumy gwarancyjnej.

Przepisy ustawy o CIT nie wskazują, więc bezpośrednio, w jaki sposób powinna zostać dokonana ocena, czy w transakcji poręczeń (w tym także transakcji Poręczenia opisanej w niniejszej sprawie) warunki transakcji zostały ustalone na poziomie rynkowym, tj. zgodnie z art. 11c ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, by dokonać przedmiotowej oceny, czy warunki w opisanej transakcji Poręczenia zostaną ustalone w sposób rynkowy należałoby odwołać się do Wytycznych OECD w sprawie Cen Transferowych dla Przedsiębiorstw Wielonarodowych oraz Administracji Podatkowych (Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju), (OECD Transfer Pricing Guidelines for Multinational Enterprises and Tax Administrations, Committee on Fiscal Affairs), 2022 - dalej „Wytyczne OECD”.

Wprawdzie, wytyczne OECD nie są źródłem prawa w Polsce, niemniej, szczególnie w zakresie cen transferowych są istotnym środkiem interpretacji prawa podatkowego, zwłaszcza w zakresie, który nie został uregulowany na gruncie ustawy o CIT i stosownych Rozporządzeń.

Z uwagi na powyższe, podnosząc aspekty opisane na gruncie Wytycznych OECD, zdaniem Wnioskodawcy należy:

1.dokonać analizy, czy udzielone Poręczenie miałoby charakter usługi świadczonej na rzecz Wnioskodawcy;

2.dokonać analizy, czy w zw. z udzielonym na opisanych warunkach Poręczeniem, Wnioskodawca otrzymałby dodatkowe korzyści („benefit test”);

3.dokonać analizy, czy w zw. z udzielonym na opisanych warunkach Poręczeniem, Spółki Powiązane poniosłyby dodatkowe ryzyko, które powinno zostać zrekompensowane w formie wynagrodzenia bądź stosownej alokacji funkcji, aktywów, ryzyk;

4.i w świetle powyższego ocenić, czy powyższy układ funkcji oraz ryzyk w transakcji wymagałby rekompensaty dla Poręczyciela w formie pieniężnego wynagrodzenia na moment zaciągnięcia Kredytu.

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, mimo że poręczenie może być traktowane jako świadczenie usługi na rzecz Spółki (spółki matki), to w kontekście struktur wewnętrznych grup kapitałowych, należy uwzględnić specyficzne uwarunkowania, które odróżniają tę sytuację od świadczenia tradycyjnych usług rynkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, poręczenie udzielane w ramach funkcjonowania danej grupy kapitałowej (w tym Grupy Kapitałowej opisanej w niniejszym stanie faktycznym) jest najczęściej traktowane jako forma wzajemnego wsparcia wewnętrznego, nie natomiast jako klasyczna usługa. Spółki córki udzielają bowiem poręczenia nie bezpośrednio w celu korzyści danej spółki matki jako podmiotu, który zaciąga zobowiązanie, a niejako na rzecz całej grupy kapitałowej, w celu utrzymania jej stabilności finansowej. Tego typu transakcje wewnętrzne realizowane są, więc w celu optymalizacji struktury finansowej całej grupy kapitałowej i zarządzania ryzykiem wewnętrznej struktury.

Podsumowując, tak rozumiane poręczenie może być, zdaniem Wnioskodawcy, traktowane nie stricte jako usługa na rzecz Spółki Matki, ale jako forma dysponowania majątkiem Spółki Matki. Z perspektywy grupy kapitałowej, poręczenie udzielane przez Spółki zależne stanowi element zarządzania ryzykiem finansowym na poziomie całej grupy. Celem jest zabezpieczenie płynności finansowej Spółki Matki, co pośrednio wpływa na stabilność finansową wszystkich członków grupy. Zatem, poręczenie może być uznane za działanie na rzecz dysponowania majątkiem Spółki Matki w ramach wewnętrznego zarządzania ryzykiem i wspólnym interesem grupy.

Ad. 2

W kolejnym kroku, zdaniem Wnioskodawcy, należałoby przeanalizować, czy w zw. z udzielonym na opisanych warunkach Poręczeniem, Wnioskodawca otrzymałby dodatkowe korzyści, tj. przeprowadzić, zgodnie z Rozdziałem 7, Sekcją B.1.1. Wytycznych OECD, tzw. „benefit test”.

W związku z tym, należałoby poddać ocenie, czy Poręczenie ma realną wartość ekonomiczną lub handlową, wzmacniającą zewnętrzną pozycję Spółki dokonującej zaciągnięcia Kredytu, tj. czy działanie Poręczyciela będzie skutkowało uzyskaniem korzystniejszych warunków umowy Kredytu. W niniejszej sprawie analiza korzyści polega na porównaniu hipotetycznych wartości - oprocentowania kredytu uzyskanego przez Wnioskodawcę z oprocentowaniem, jakie uzyskałaby Spółka bez udzielenia gwarancji przez spółkę córkę (Poręczyciela).

Jak wynika z praktyki rynkowej Spółki oraz grupy kapitałowej, instytucje finansowe, w procesie oceny zdolności kredytowej i ustalania warunków finansowania, kierują się szeregiem czynników, z których kluczowe to:

- sytuacja finansowa kredytobiorcy (tj. Spółki Matki),

- kondycja finansowa całej grupy kapitałowej,

- rating kredytowy grupy,

- dotychczasowa historia współpracy z bankiem,

- zabezpieczenia majątkowe oraz przyszłe przepływy pieniężne.

Poręczenie udzielane przez spółkę zależną, która nie posiada istotnych aktywów ani zdolności do ponoszenia ryzyka finansowego, nie musi być istotnym czynnikiem wpływającym na warunki kredytowe. Jak wynika z praktyki rynkowej, która znana jest Wnioskodawcy, banki w praktyce nie przypisują takiemu zabezpieczeniu istotnej wartości, jeśli podmiot udzielający poręczenia sam nie  dysponuje odpowiednim majątkiem lub nie jest w stanie przejąć zobowiązań w razie niewypłacalności kredytobiorcy.

Jak wynika z analizy stanu faktycznego, w sytuacji, w której poręczycielami byłyby spółki córki (a więc sytuacji de facto opisanej we wniosku), zasadniczo, doszłoby do sytuacji, w której Spółki zależne w analizowanym przypadku nie byłyby w stanie realnie przejąć ciężaru zobowiązań wynikających z Kredytu jako podmioty nowe na rynku, o ograniczonej zdolności operacyjnej. Jeżeli Poręczyciel nie posiada majątku, który mógłby zostać efektywnie wykorzystany na potrzeby spłaty zobowiązań Spółki Matki, to samo udzielenie poręczenia nie zmieni rzeczywistego ryzyka banku udzielającego finansowania. Tym samym, Poręczenie nie zwiększy wiarygodności kredytowej Spółki Matki w oczach banku i nie prowadzi do faktycznej poprawy warunków Kredytu.

Ponadto, w praktyce instytucje finansowe często analizują sytuację całej grupy kapitałowej, a nie tylko indywidualnego podmiotu zaciągającego zobowiązanie. Jeśli Spółka Matka jest centralnym podmiotem zarządzającym finansami grupy, a jej zdolność kredytowa jest oceniana z uwzględnieniem jej pozycji w Grupie Kapitałowej, to zdaniem Wnioskodawcy, Poręczenie udzielone przez Podmiot Powiązany może nie wpłynąć na decyzję banku w zakresie oprocentowania Kredytu.

W świetle powyższych argumentów, udzielenie Poręczenia przez Spółkę Córkę nie będzie skutkować realną, mierzalną korzyścią finansową dla Wnioskodawcy, ponieważ:

- banki nie uznają poręczenia podmiotu nieposiadającego istotnych aktywów za realne  zabezpieczenie,

- ocena kredytowa Wnioskodawcy opiera się głównie na jego własnej kondycji finansowej i sytuacji całej Grupy Kapitałowej,

- jak wynika z praktyki Spółki, kredytodawcy w praktyce nie obniżają oprocentowania wyłącznie na podstawie poręczenia spółki zależnej (Podmiotu Powiązanego).

Z tego względu przeprowadzona analiza „benefit test”, zgodnie z Wytycznymi OECD, sugeruje, że udzielenie Poręczenia nie generuje wartości ekonomicznej, która uzasadniałaby konieczność ustalania wynagrodzenia za tego rodzaju transakcję.

Ad. 3

Jak zostało wskazane w Rozdziale I, sekcji D. 1.2.1 Wytycznych OECD, ryzyko ponoszone przez Poręczyciela jest zdefiniowane jako efekt niepewności osiągnięcia założonych celów w biznesie.

W każdym przypadku, gdy przedsiębiorstwa wydają pieniądze lub realizują zyski, materializuje się niepewność i brane jest pod uwagę ryzyko. W szczególności, zagadnienie analizy ryzyka jest uważane za istotne w grupach międzynarodowych, gdzie poprzez planowanie podatkowe ryzyko może zostać przeniesione umownie, co niekoniecznie musi odpowiadać rzeczywistemu charakterowi transakcji.

W Wytycznych OECD podkreśla się, że podział ryzyka założonego w umowie nie zawsze odpowiada stanowi faktycznemu i celowe jest zdefiniowanie, kto ma kontrolę nad ryzykiem oraz zdolność finansową do podjęcia ryzyka. W Wytycznych OECD podkreśla się także, że analiza funkcjonalna jest niekompletna bez analizy ryzyka, a samo ryzyko ma znaczący wpływ na wyznaczanie cen w transakcji. Przyjęto, że transakcje o charakterze rynkowym, gdzie istnieje wyższe ryzyko, zakładają również zwiększony zwrot z transakcji. Niemniej założenie osiągnięcia zwiększonego zwrotu na transakcji nie musi być zawsze zrealizowane. Analiza ryzyka powinna się sprowadzać do tego, jakie ryzyko założono w ramach realizacji danej transakcji, jakie funkcje realizowane w transakcji wiążą się z ryzykiem bądź powodują możliwość powstania ryzyka, jaki jest wpływ ryzyka i która strona lub strony transakcji zakładają możliwość wystąpienia ryzyka. Jednocześnie podkreśla się, że konieczność szczegółowej analizy ryzyka nie powinna być interpretowana jako nadrzędna w stosunku do analizy pełnionych w transakcji funkcji czy też angażowanych aktywów.

Wytyczne OECD (sekcja 1.60) rekomendują dokonanie analizy ryzyka w sześciu krokach:

1.Identyfikacja ryzyk istotnych ekonomicznie.

2.Określenie - na podstawie umowy - jakie ekonomicznie istotne ryzyka ponoszą podmioty powiązane w ramach realizacji transakcji.

3.Określenie poprzez analizę funkcjonalną jak podmioty powiązane zawierające daną transakcję w rzeczywistości ponoszą i zarządzają ryzykiem istotnym ekonomicznie, w szczególności, który z podmiotów pełni funkcje kontrolne i funkcje związane z ograniczeniem ryzyka, który z podmiotów ponosi pozytywne i negatywne efekty materializacji ryzyka oraz który z podmiotów ma możliwości finansowe do założenia wystąpienia ryzyka w transakcji.

4.Interpretacja informacji celem określenia, czy ponoszenie ryzyka określone w umowie jest zgodne z faktycznym zachowaniem podmiotów powiązanych oraz innymi czynnikami istotnymi dla transakcji poprzez analizę:

a)czy podmioty powiązane działają zgodnie z warunkami transakcji określonymi w umowie,

b)czy strona ponosząca ryzyko przeanalizowane w pkt 1 pełni kontrolę nad tym ryzykiem oraz posiada zdolność finansową do ponoszenia ryzyka.

5.Jeżeli strona ponosząca ryzyko nie pełni nad nim kontroli albo nie posiada zdolności finansowych do ponoszenia ryzyka, należy dokonać jego prawidłowej alokacji.

6.Wycena transakcji.

Natomiast, kluczowym ryzykiem istotnym ekonomicznie w całej sprawie są następujące ryzyka:

- ryzyko kredytowe,

- ryzyko egzekucyjne,

- ryzyko reputacyjne.

W pierwszej kolejności wszystkie wymienione ryzyka spoczywają na Wnioskodawcy. Zgodnie z umową kredytową i umową gwarancji, ryzyko kredytowe oraz egzekucyjne solidarnie spoczywa także na Poręczycielu. Należy jednak zbadać, czy faktyczne zachowanie stron, zwłaszcza Poręczyciela w przedmiotowej sprawie, będzie pokrywać się z umownymi zapisami. Innymi słowy, należy zbadać, czy powyższe ryzyka faktycznie będą spoczywać także na Poręczycielu.

Wytyczne OECD rekomendują analizę dwóch faktów, aby określić, czy dany podmiot faktycznie ponosi ryzyko:

a)        kwestia zarządzania ryzykiem,

b)        zdolność finansowa/zasobowa.

Ad a - kwestia zarządzania ryzykiem:

Zarządzanie ryzykiem określono jako funkcję związaną z oceną możliwości wystąpienia ryzyka i odpowiedzią w postaci aktywnego działania w przypadku jego wystąpienia. Wskazano, że zarządzanie ryzykiem obejmuje łącznie trzy elementy:

1)zdolność do podjęcia decyzji w zakresie podjęcia lub odrzucenia okazji w zakresie realizacji transakcji łącznie z wykonywaniem funkcji decyzyjnych w tym zakresie,

2)zdolność do podjęcia decyzji czy i jak należy reagować na ryzyko związane z okazją na realizację transakcji łącznie z wykonywaniem funkcji decyzyjnych w tym zakresie,

3)zdolność do ograniczenia wystąpienia ryzyka poprzez podejmowanie środków w zakresie możliwych jego skutków.

Ryzyko powinno być rozpatrywane w kontekście realizacji konkretnej transakcji. Niektóre z funkcji zarządzania ryzykiem z natury będą przypisane jednej ze stron i będą związane z wykonywaniem określonych funkcji i wykorzystującej aktywa w związku z poszukiwaniem możliwości realizacji zysku. W niektórych transakcjach ryzyko można będzie natomiast przypisać innemu podmiotowi. Jednocześnie przypisanie funkcji związanych z zarządzaniem ryzykiem nie jest jednoznaczne z koniecznością traktowania jej jako odrębnej funkcji wymagającej odrębnego wynagrodzenia.

W rozpatrywanej sprawie zarządzanie ryzykiem leży w gestii Spółki, która zaciąga kredyt oraz - we współpracy z bankiem - wskazuje aktywa, które będą kredyty zabezpieczać. Zarządzanie ryzykiem nie leży natomiast w gestii Poręczyciela.

Należy wskazać, również, że spółki córki w analizowanej strukturze nie będą prowadziły działalności finansowej (nie jest to bowiem przedmiotem działania Grupy Kapitałowej) i nie mają wyodrębnionych funkcji zarządzania ryzykiem kredytowym. W związku z tym, nie posiadają, również własnych procedur monitorowania i ograniczania ryzyka związanego z poręczeniem.

Ad. b - zdolność finansowa/zasobowa

Zdolność finansową do ponoszenia ryzyka należy interpretować jako:

1)dostęp do środków finansowych pozwalających na podjęcie lub odrzucenie ryzyka związanego z realizacją bądź powstrzymaniem się od realizacji transakcji,

2)możliwość zapłaty za ograniczenie skutków wystąpienia ryzyka,

3)możliwość poniesienia konsekwencji finansowych w przypadku, gdy ryzyko się zmaterializuje.

Zdolność finansowa podmiotu do ponoszenia ryzyka powinna być oceniana w kontekście posiadanych aktywów, jak również biorąc pod uwagę możliwość dodatkowego finansowania w przypadku pojawienia się ryzyka, które nie było brane pod uwagę. Założenie zdolności finansowej podmiotu jest rozpatrywane z punktu widzenia działania podmiotu niepowiązanego. W przedmiotowej sprawie Poręczycielami będą w opisywanym zdarzeniu przyszłym spółki, które nie posiadają historii operacyjnej ani znaczącego majątku, co oznacza, że spółki te nie będą posiadały samodzielnie zdolności do pokrycia potencjalnego ryzyka kredytowego Wnioskodawcy, a także ich majątek nie będzie wystarczający na ewentualne pokrycie Kredytu (ryzyko egzekucyjne).

Zdaniem Wnioskodawcy, potencjalnym ryzykiem dla spółek córek jest jedynie ryzyko formalne związane z zobowiązaniem do spłaty kredytu Spółki Matki, ale brak realnych aktywów powoduje, że ryzyko to ma charakter teoretyczny, a nie ekonomiczny. Ewentualne konsekwencje ograniczają się do formalnej odpowiedzialności prawnej, ale nie przekładają się na istotne skutki finansowe.

Podsumowując powyższe, z uwagi na to, że:

- poręczenie, które zostałoby udzielone przez spółki powiązane ma charakter wewnętrznego wsparcia grupy kapitałowej, a nie tradycyjnej usługi rynkowej,

- w zw. z udzielonym na opisanych warunkach Poręczeniem, Wnioskodawca nie otrzymałby dodatkowych korzyści („benefit test") w postaci niższego oprocentowania,

- w związku z udzielonym na opisanych warunkach Poręczeniem, Podmioty Powiązane nie poniosłyby dodatkowego materialnego ryzyka

zdaniem Wnioskodawcy, Podmiot Powiązany udzielający poręczenia nie powinien otrzymywać wynagrodzenia za przedmiotowe poręczenia, jako wynagrodzenia za podjęcie ryzyka kredytowego tj. w momencie udzielenia Poręczenia. Niemniej, w przypadku, w którym doszłoby do faktycznej egzekucji, Podmiot Powiązany, który udzielił Poręczenia powinien natomiast otrzymać wynagrodzenie związane ze zwrotem kosztów złożenia zabezpieczeń (jeśli takie wystąpiły), jak również zwrot kosztów, w przypadku, gdy Banki podejmą egzekucje wierzytelności z ich majątku.

Zdaniem Spółki, zwrot kosztów powinien uwzględniać także narzut właściwy dla podmiotów o niskim profilu ryzyka.

Równocześnie jak wskazano w uzupełnieniu wniosku, w ocenie Spółki, skoro ustalenie warunków, zgodnie z którymi potencjalna płatność za udzieloną gwarancję jest odroczona do momentu skorzystania z niej przez wierzyciela ma charakter rynkowy, to jednocześnie nie może być mowy o powstaniu po stronie Spółki przysporzenia z tytułu nieodpłatnego świadczenia już w momencie udzielenia gwarancji. Odmienne stanowisko skutkowałoby brakiem spójności. Z jednej strony transakcja byłaby uznana za rynkową, a jednocześnie wymagałaby (przedwczesnego) rozpoznania przychodu przez podatnika. Tymczasem, zgodnie z ustaleniami stron, wynagrodzenie będzie należne w przyszłości, pod warunkiem ziszczenia się określonego zdarzenia jakim jest realizacja gwarancji i jako takie powinno i jako takie powinno skutkować powstaniem przychodu dopiero na etapie jego faktycznego otrzymania lub wymagalności.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Wnioskodawcy argumentacja, która została przedstawiona w  odpowiedzi na Pytanie 1, znajduje również zastosowanie przy ocenie skutków podatkowych wskazanych w Pytaniu 2

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie stanowiska

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r., poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Stanowiąc o nieodpłatnych świadczeniach, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, ustawodawca nie sprecyzował bliżej tego, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania sposobu i kryteriów ustalenia jego wartości

Jak stanowi bowiem art. 12 ust. 6 ustawy o CIT:

Z kolei w myśl natomiast art. 12 ust. 6a Ustawy o CIT:

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, pojęcie „nieodpłatne świadczenie” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (taką definicję zawierają m.in. uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).

W doktrynie przyjmuje się, że do nieodpłatnego otrzymania rzeczy, praw lub innych świadczeń dochodzi w sytuacji, kiedy podmiot, który otrzymuje świadczenie nie ma obowiązku wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego - tj. nie wykonuje żadnej usługi, nie wydaje rzeczy lub praw, nie dokonuje jakiejkolwiek płatności (Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2010, Wojciech Dmoch, wyd. C.H. Beck, str. 185). Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu.

Jak stwierdzono w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lipca 2016 r., sygn. II FSK 1889/14, w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych, stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe. Tym samym, w przypadku świadczenia nieodpłatnego podmiot, dokonując takiego świadczenia, nie jest uprawniony do otrzymania w zamian żadnego ekwiwalentu.

Ze świadczeniem częściowo odpłatnym mamy natomiast do czynienia wówczas, gdy świadczenie jednej ze stron nie spotyka się w pełni z ekwiwalentnym świadczeniem drugiej strony. Tym samym, różnica wartości wzajemnych świadczeń będzie stanowiła przychód w rozumieniu ustawy o CIT, podlegający opodatkowaniu. Zgodnie z poglądem wyrażonym w doktrynie jest dopuszczalne, aby strony wprowadzały wzajemność świadczeń, mimo że ustawa tego nie wymaga. Decydujące znaczenie ma w tym zakresie wola stron.

W konsekwencji, jeżeli otrzymane poręczenie pociąga za sobą świadczenie wzajemne i ekwiwalentne na rzecz podmiotu udzielającego takiego poręczenia, nie dojdzie do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Należy jednakże wyraźnie podkreślić, że o świadczeniu wzajemnym możemy mówić wówczas, gdy podmiot uzyskujący świadczenie wykonuje analogiczne świadczenie na rzecz podmiotu, od którego to świadczenie uzyskuje.

Wobec powyższego, ocena kwestii powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy, wymaga zbadania, czy sytuacja zaistniała po stronie podatnika wiąże się z uzyskaniem przez niego określonej korzyści majątkowej, bez konieczności świadczenia ekwiwalentnego. W szczególności, istotna jest analiza charakteru czynności, w której uczestniczy podatnik – ustalenie, czy należy ona do czynności przysparzających, w przypadku których, strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że planujecie Państwo w najbliższej przyszłości zaciągnąć kredyt wielowalutowy w rachunku bieżącym, który pozwoli na realizację założeń biznesowych Spółki. Aby Kredyt został uruchomiony przez bank i aby było możliwe dysponowanie środkami pieniężnymi przyznanymi w ramach Kredytu, bank może wymagać, aby jego spłata wraz z wszelkimi innymi kosztami była zabezpieczona przez inny podmiot. W związku z tym Spółka może stanąć przed koniecznością podpisania umowy poręczenia, gwarancji bankowej lub innego zabezpieczenia zobowiązań wynikających z umowy Kredytu. Takie zabezpieczenie może być wymagane przez bank w celu minimalizacji ryzyka związanego z udzieleniem finansowania. Spółka może stanąć przed koniecznością podpisania umowy gwarancji udzielonej przez podmiot powiązany. Poręczycielem spłaty kredytu może być Państwa spółka córka. Zgodnie ze standardową umową poręczenia, w ramach zabezpieczenia kredytu Poręczyciel będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Banku, który go udzielił, wszelkich należnych kwot, w tym kapitału i odsetek umownych, odsetek za opóźnienie, opłat, prowizji, przyznanych kosztów postępowania, obciążeń, wydatków oraz świadczeń ubocznych w postaci roszczeń o naprawienie szkody wynikającej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań kredytowych przez Spółkę.

Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy powstanie po Państwa stronie obowiązek rozpoznania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego świadczenia, w sytuacji gdy Poręczyciel nie otrzyma wynagrodzenia na etapie udzielenia gwarancji, natomiast wynagrodzenie będzie przysługiwać Poręczycielowi na etapie potencjalnej egzekucji i obejmować będzie zwrot poniesionych kosztów, takich jak koszty zabezpieczeń (jeśli wystąpiły) oraz egzekucji wierzytelności, wraz z odpowiednim narzutem.

Odnosząc się do powyższego zagadnienia w pierwszej kolejności wskazać należy, że zabezpieczenie spłaty kredytu w formie poręczenia czy w gwarancji w istocie sprowadza się do zobowiązania się względem wierzyciela do wykonania zobowiązania dłużnika na wypadek, gdyby dłużnik swego zobowiązania nie wykonał. Dla poręczyciela (gwaranta) oznacza to przyjęcie na siebie określonego ryzyka.

Skoro od udzielenia poręczenia uwarunkowane jest przyznanie kredytu podmiotowi, za którego się poręcza, przyjęcie przez poręczyciela wspomnianego ryzyka ma pewną wartość, czyli cenę, którą uzyskujący poręczenie w normalnych warunkach rynkowych musiałby poręczycielowi zapłacić.

O uznaniu nieodpłatnego poręczenia za nieodpłatne świadczenie, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, można mówić, jeżeli:

-jedna ze stron otrzymuje materialną korzyść w związku z poręczeniem, której wartość można wycenić,

-udzielenie poręczenia nie pociąga za sobą żadnych kosztów bądź świadczenia wzajemnego ze strony podmiotu je otrzymującego,

-udzielenie poręczenia jest związane z wolą podmiotu, co oznacza, że jest on gotowy udzielić poręczenia bez wynagrodzenia.

Jak wskazano wyżej, udzielenie poręczenia skutkuje przyjęciem przez poręczającego finansowego ryzyka niewywiązania się dłużnika ze swojego zobowiązania względem wierzyciela, które posiada określoną wartość, tj. cenę, którą uzyskujący poręczenie w normalnych warunkach rynkowych musiałby poręczycielowi zapłacić. Korzyść majątkowa po stronie otrzymującego gwarancję (poręczenie) może natomiast polegać m.in. na zwiększeniu się jego zdolności kredytowej, uzyskaniu niższego oprocentowania kredytu (pożyczki), czy też samej możliwości jego zaciągnięcia. Z drugiej strony udzielenie poręczenia zazwyczaj nie pozostaje bez wpływu na możliwość i warunki zaciągania innych zobowiązań przez poręczyciela.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że uzyskacie Państwo konkretną korzyść, polegającą na możliwości uzyskania kredytu bankowego w związku z udzielonym przez podmiot powiązany poręczeniem jego spłaty. Korzyść tę uzyskacie Państwo bezpłatnie, bowiem nie będziecie musieli za samo udzielenie poręczenia kredytu zapłacić. Jak bowiem wynika z wniosku, Poręczyciel nie otrzyma wynagrodzenia na etapie udzielenia poręczenia (gwarancji).

Poręczycielowi przysługiwać będzie bowiem jedynie zwrot kosztów, w przypadku potencjalnej egzekucji należności przez bank, tj. w sytuacji gdy zaciągnięty kredyt nie będzie przez Państwa spłacany. Ww. zwrot kosztów obejmować będzie zwrot kosztów zabezpieczeń (jeśli wystąpiły) oraz egzekucji wierzytelności, wraz z odpowiednim narzutem.

Świadczenie, do którego zobligowani Państwo będziecie wyłącznie w sytuacji egzekucji należności przez bank, nie będzie zatem stanowiło wynagrodzenia za udzielenie poręczenia (jako ekwiwalent korzyści uzyskanych przez Państwa w związku z możliwością zaciągnięcia kredytu w banku), lecz zwrot kosztów poniesionych przez Poręczyciela, w związku z brakiem spłaty przez Państwa ww. kredytu. Zauważyć należy, że do zwrotu ww. kosztów Poręczyciel i tak będzie miał prawo – niezależnie od ustaleń pomiędzy stronami zawartymi w umowie – na podstawie tzw. roszczenia regresowego. Przede wszystkim jednak w opisanych we wniosku okolicznościach, pomimo otrzymania przez Państwa ww. poręczenia (gwarancji) i uzyskania z tego tytułu wymiernej korzyści, do jakiegokolwiek świadczenia na rzecz Poręczyciela z Państwa strony, co do zasady może w ogóle nie dojć. W sytuacji bowiem spłaty przez Państwa kredytu w terminie i braku egzekucji przez bank należności od Poręczyciela, nie będziecie Państwo zobowiązani ani do zapłaty wynagrodzenia za samo udzielenie Państwu poręczenia spłaty kredytu ani do zwrotu Poręczycielowi wskazanych we wniosku kosztów wraz z odpowiednim narzutem.

Uzyskując zatem poręczenie spłaty kredytu uzyskacie Państwo pod tytułem darmym (nie ponosząc żadnego kosztu) konkretną korzyść w postaci choćby samej możliwości zaciągnięcia kredytu. Wskazana wyżej korzyść będzie miała wymiar ekonomiczny. Skoro bowiem wymogiem banku będzie poręczenie zaciągniętego przez Państwa kredytu, to nie zostanie on Państwu udzielony, jeśli podmiot powiązany go nie poręczy. Powyższe prowadzi do wniosku, że wbrew Państwa opinii, poręczenie zwiększy wiarygodność kredytową Spółki w oczach banku.

W konsekwencji należy uznać, że w przedstawionym opisie sprawy występują wskazane przesłanki do uznania otrzymanego przez Państwa poręczenia za nieodpłatne świadczenie, w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Każdy rodzaj zabezpieczenia wykonania zobowiązań Spółki, w związku z którymi Spółka nie ponosi ostatecznie żadnych kosztów, stanowi bowiem korzyść mającą konkretny wymiar finansowy.

Tym samym w przedmiotowej sprawie zasadne będzie wykazanie przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, ponieważ wystąpi przysporzenie związane z brakiem obowiązku zapłaty za usługę (świadczenie).

Reasumując, w omawianej sytuacji otrzymacie Państwo korzyść w postaci możliwości zaciągnięcia kredytu a także gwarancji jego spłaty. Tym samym zobowiązani Państwo będziecie do rozpoznania przychodu z nieodpłatnych świadczeń w okresie, w którym gwarancja zostanie udzielona przez podmiot powiązany. Państwa stanowisko w tym zakresie jest nieprawidłowe. 

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest również kwestia ustalenia, czy w opisanych we wniosku okolicznościach w roku udzielenia poręczenia, Spółka będzie uprawniona do złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 11t ust. 2 pkt 7 ustawy o CIT, tj. oświadczenia, że dana transakcja została przeprowadzona na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane (warunkach rynkowych).

Odnosząc się do powyższej kwestii wskazać należy, że stosownie do art. 11a ust. 1 pkt 1 i 6 ustawy o CIT:

W myśl art. 11c ust. 1 ww. ustawy

Jak stanowi art. 11c ust. 2 ustawy o CIT,

W myśl art. 11k ust. 1 ustawy o CIT,

Jak stanowi art. 11t ust. 1 ww. ustawy,

W myśl art. 11t ust. 2 ustawy o CIT,

Jednocześnie jak stanowi z kolei art. 11t ust. 2b ww. ustawy,

Powołany wyżej art. 11c ust. 1 ustawy o CIT wyraźnie wskazuje, że podmioty powiązane są zobowiązane ustalać ceny transferowe na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane. Tym samym należy przyjąć, że przepis ten nakłada na podmioty powiązane obowiązek kreowania relacji handlowych z powiązanymi kontrahentami oraz ustalania cen w sposób i na poziomie rynkowym, czyli tak, jak podmioty niezależne konkurujące ze sobą na rynku.

Zasada ceny rynkowej (ang. arm’s length principle) jest bowiem nadrzędną zasadą w obszarze cen transferowych. Oznacza ona, że podmioty powiązane są zobowiązane do kształtowania relacji handlowych pomiędzy sobą na warunkach rynkowych, niezależnie od istotności transakcji i faktu powstania obowiązku dokumentacyjnego.

Jednocześnie zauważyć należy, że organ podatkowy może weryfikować, czy zasada ceny rynkowej została spełniona oraz czy ceny ustalone w transakcjach pomiędzy podmiotami powiązanymi są ustalone na warunkach rynkowych. Zważywszy na to, kluczowym jest ustalenie cen transferowych w taki sposób, aby nie różniły się od cen wyznaczanych przez mechanizm wolnorynkowy. W przypadku bowiem gdy w wyniku istniejących powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane i w wyniku tego podatnik wykazuje dochód niższy (stratę wyższą) od tego, jakiego należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały, organ podatkowy, na podstawie art. 11c ust. 2 ustawy o CIT, określa dochód (stratę) podatnika bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Zauważyć dodatkowo należy, że ustawodawca w art. 11t ust. 2b ustawy o CIT dopuścił (na potrzeby złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 11t ust. 2 pkt 7 ww. ustawy) w sytuacji otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw lub innych świadczeń w naturze, możliwość uznania, że ceny transferowe ustalone są na warunkach rynkowych, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane, o ile przychód z tego tytułu został dla celów podatkowych wykazany zgodnie z zasadą ceny rynkowej.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, nie można zgodzić się z Państwem, że w sytuacji gdy Poręczyciel nie otrzyma wynagrodzenia na etapie udzielenia gwarancji, natomiast, zgodnie z ustaleniami pomiędzy stronami, wynagrodzenie będzie przysługiwać Poręczycielowi na etapie potencjalnej egzekucji i obejmować będzie zwrot poniesionych kosztów, takich jak koszty zabezpieczeń (jeśli wystąpiły) oraz egzekucji wierzytelności, wraz z odpowiednim narzutem, za rok, w którym nastąpiło udzielenie poręczenia (gwarancji), Spółka będzie uprawniona do złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 11t ust. 2 pkt 7 ustawy o CIT, tj. oświadczenia, że dana transakcja została przeprowadzona na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane (warunkach rynkowych).

Żaden bowiem podmiot w warunkach rynkowych nie przejąłby ryzyka związanego z poręczeniem spłaty kredytu, wyłącznie w zamian za zwrot poniesionych kosztów związanych ze spłatą kredytu, tj. w sytuacji gdy dojdzie do egzekucji należności przez bank. Jak bowiem wskazano już wyżej, do zwrotu ww. kosztów Poręczyciel będzie miał co do zasady prawo w ramach świadczenia regresowego, niezależnie od ustaleń miedzy stronami umowy poręczenia, regulującymi powyższą kwestię. Bez znaczenia pozostaje ponadto, że zwrot kosztów będzie uwzględniał (jak wskazali Państwo we wniosku) odpowiedni narzut, skoro do jego uregulowania mogłoby dojść wyłącznie na etapie potencjalnej egzekucji należności przez bank.

Nie można zatem uznać, że w opisanych we wniosku okolicznościach cena uzyskanego przez Państwa od podmiotu powiązanego poręczenia (gwarancji) zostanie ustalona na warunkach rynkowych, tj. na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane. 

Ponadto jak wynika z Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 1, w związku z otrzymanym poręczeniem nie rozpoznacie Państwo przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, zgodnie z zasadą ceny rynkowej. Zatem nie będzie miał w stosunku do Państwa zastosowania przepis art. 11t ust. 26 ustawy o CIT dający prawo do uznania, że ceny transferowe ustalone są na warunkach rynkowych, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane, w związku z wykazaniem ww. przychodu.

Uwzględniając powyższe, we wskazanych we wniosku okolicznościach, nie będziecie Państwo uprawnieni do złożenia oświadczenia, o którym mowa jest w art. 11t ust. 2 pkt 7 ustawy o CIT, tj. oświadczenia, że transakcja została przeprowadzona na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane (warunkach rynkowych).

Państwa stanowisko w powyższym zakresie również jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa w uzasadnieniu własnego stanowiska wytycznych OECD dotyczących cen transferowych wskazać należy, że wytyczne (w tym dotyczące cen transferowych) nie są źródłem prawa w Polsce ale maja charakter pomocniczy i stanowią narzędzie wykorzystywane przez organy podatkowe w toku postępowania. Tymczasem postępowanie o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest postępowaniem odrębnym, szczególnym w stosunku do postępowania podatkowego.

Ostatecznej weryfikacji czy opisana we wniosku transakcja poręczenia (gwarancji) nie będzie niosła za sobą korzyści podatkowych dokona zatem organ podatkowy w toku postępowania podatkowego, przy wykorzystaniu instrumentów m.in. w postaci wytycznych OECD dotyczących cen transferowych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.